هفته های فیلم سیاسی یا فرهنگی؟ سینما یا ویترین دیپلماتیک؟ - مهسان بلاگ

در سالن تاریک سینما حقیقت که می نشینم، زنی را می بینم که در ردیف جلویم نشسته است. فیلم اول که تمام می شود برمی شود و کاتالوگی به من می دهد. در کاتالوگ نوشته: سفارت مکزیک در ایران با همکاری مرکز سینمای مستند و تجربی ایران، مفتخر است هفته سینمای مکزیک را به عنوان بخشی از برنامه های بزرگداشت پنجاهمین سالگرد برقراری رسمی روابط دیپلماتیک میان مکزیک و ایران، تقدیم نماید.

سالنی که هر یکشنبه پر از جمعیتی است که برای دیدن فیلم های مستند ایرانی می آیند، در روز نمایش فیلم های مستند مکزیکی تقریبا خالی از جمعیت است. گویا هفته سینمای مکزیک مخاطبان زیادی ندارد. تعداد جایگاه های اشغال شده در سالن به زور به 15 عدد می رسد. با کسر تعداد کسانی که از سفارت مکزیک آمده اند و کسانی که کارمند مرکز گسترش هستند می توان گفت حتی 10 ایرانی هم مخاطب فیلم های مستند مکزیکی نیستند.

وقتی به سالن نمایش مرکز گسترش می رسم، چراغ های سالن خاموش است و فیلم شروع شده است. در جایگاه های وسط سالن می نشینم و تمام توجهم را بر فیلم متمرکز می کنم. تا انتها فیلم که مدت زمان کمی هم نبود، سر از جریان و داستان فیلم در نمی آورم. من شاهد فیلمی سیاسی بودم که بدون توجه به مخاطب خارجی و ناآشنا به نیکاراگوئه ساخته شده بود. با این حال خودم را مقصر می دانم چون دیر به سالن رسیدم و شاید بخش های اول فیلم مهمترین بخش های آن بوده است.

فیلم دوم راجع به بز های مکزیکی، چوپانان و سلاخان آنها است. روی پرده سینما حقیقت ده ها بز مکزیکی سلاخی می شوند و خونشان به روی زمین می ریزد تا ما پی ببریم که بزها چه رویایی دارند، با این حال فیلم به یکباره تمام می شود و ما با آرزوی بزها آشنا نمی شویم. فصل بندی های فیلم هم هیچ کمکی نمی کند تا به آرزوی بزها پی ببرم. بزرگ شدن، وحشت، سلاخی شدن، جفت گیری، زایمان و به جهان آمدن بزها به ترتیب بخش ها و فصل های فیلم بزها چه رویایی دارند؟ خورخه پریور است.

وقتی سوار تاکسی می شوم تا از ترافیک خیابان سهروردی به آرامش خانه ام در شهرری پناه ببرم به این فکر می کنم که برگزاری هفته فیلم کشورهای مختلف در ایران یک اقدام دیپلماتیک است یا یک حرکت فرهنگی؟ کارکرد هفته های فیلم برای مدیران سینمایی کشور چیست که با این سرعت در پی برگزاری هفته های فیلم در ایران هستند؟ اگر حرکتی فرهنگی است چرا از کشورهایی مثل افغانستان و تاجیکستان که از لحاظ فرهنگی قرابت بیشتری با ما دارند شروع نشد؟ و اگر حرکتی سیاسی و دیپلماتیک است چرا مسئولان فرهنگی به دنبال آن هستند؟

طباطبائی نژاد، مدیرعامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی در شروع هفته فیلم مکزیک در کاخ سعد آباد گفته : همانطور که می دانید ارتباطات فرهنگی یکی از بهترین شاخصه های تعمیق روابط دیپلماتیک است و روابط دیپلماتیک عمق یافته به طور طبیعی منجر به توسعه رشد مالی و همچنین تقویت بنیان های روابط فرهنگی- هنری می شود.

یادم می آید ایوبی، رئیس سازمان سینمایی هم در افتتاحیه هفته فیلم چین در ایران گفته بود: چینی ها اهل معامله هستند و من امروز می خواهم با آنها معامله کنم. می توان شرایطی فراهم کرد تا یک بیستم سینماهای چین فیلم های ایرانی و یک بیستم سینماهای ایران هم فیلم های چینی را نمایش دهند.

وقتی در شروع، اهداف یک برنامه توسط مسئولان بازگو نمی شود، نقد و آنالیز آن توسط رسانه ها به امری عبث تبدیل می شود. البته به همان میزان که این کار برای رسانه ها عبث است برای مدیران مفید فایده است و آنها می توانند از جوابگویی به مردم طفره فرایند.

هفته فیلم مکزیک، چین، هلند، لهستان و ... باید هدفی داشته باشد که توسط برگزار نمایندگانش مطرح شود. مالی، سیاسی، فرهنگی و ... مهم نیست. مهم آن است که اهداف اعلام شود تا رسانه ها بفهمند این برنامه ها تا چه اندازه به نتایج مد نظرشان رسیده اند و در کدام بخش از بیلان کاری مسئولان باید قرار بگیرند. مسئولان سینمایی کشور موظف هستند تا نتایج برگزاری این برنامه ها را به رسانه ها اعلام نمایند.

وحید محرابیان

[email protected]

گروه ساختمانی آبان: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت