روایت تکان دهنده یک پرستار از مرگ بیماران مبتلا به کرونا در یکی از بیمارستان های قم

به گزارش مهسان بلاگ، م. ح. پرستار بخش مراقبت های ویژه یکی از بیمارستان های قم است. بیمارستانی که از اول اسفند محل مراجعه و بستری بیماران مشکوک به آلودگی ویروس کرونا بود.

روایت تکان دهنده یک پرستار از مرگ بیماران مبتلا به کرونا در یکی از بیمارستان های قم

به گزارش اعتماد، م. ح. وقتی با حجم بالای مراجعات روبرو شد، داوطلبانه انتخاب کرد که در بخش بماند، مثل 4 همکار دیگرش او می گوید که روسای دانشگاه علوم پزشکی قم هیچ پرستاری را مجبور به ماندن نکردند.

می گوید که 200 پرستار در 5 بیمارستان شهر، به دلیل شرایطی که داشتند؛ بارداری، پرفشاری خون، مصرف داروی دیابت، مصرف دارو های نقص سیستم ایمنی، یا حتی به دلیل ترس از ابتلا، انتخاب کردند که به بخش های کم خطر منتقل شوند؛ به بخش قلب، به بخش جراحی.

می گوید که از 22 پرستار بخش مراقبت های ویژه 5 بیمارستان که بر بالین مبتلایان آلوده به ویروس کرونا ماندند، 15 پرستار مبتلا شدند و م. ح. هم از همین 15 نفر بود.

م. ح، 3 روز است به خانه برگشته. از سوم اسفند تا 24 فروردین در بیمارستان ماند و دو برابر ساعت موظف ماهانه اش کار کرد؛ شیفت های صبح و شب مستمر برداشت و مثل 4 همکار دیگرش، جای خالی پرستاران منتقل شده را پر کرد.

بامداد اولین روز سال نو، کمی مانده به زمان تحویل سال، شیفت صبحگاهی م. ح. آغاز شد.

چند دقیقه پیش از تحویل سال، 5 پرستار بخش مراقبت های ویژه، در گوشه ای از اتاق نشستند، رو به 10 تخت و 10 مبتلای بیهوش متصل به دستگاه تنفس مصنوعی، پای هفت سین مختصری که تدارک دیده بودند، با همان لباس های کاور که از سر تا پای شان را محافظت می کرد و آن ها را به عرق ریزی می انداخت، با دستکش و ماسک و عینک محافظ، در سکوت و در حالی که مراقب بودند کوچک ترین صدای مزاحمی نداشته باشند.

ساعت 7 و 18 دقیقه، یکی از پرستارها، روی گوشی تلفن همراهش، موج رادیوی قم را پیدا کرد و 5 مرد پرستار، به محض شنیدن یا مقلب القلوب والابصار... دست های شان را رو به آسمان بالا سر بیمارستان دریافتد و برای بقای حیات 10 بیمار بیهوش که ونتیلاتور به جای شان نفس می کشید دعا کردند.

م. ح. 43 ساله است و یک فرزند دارد؛ مهیار 7 ساله، 7 صبح آدینه، پای هفت سین و کنار مادرش، برای سلامتی پدر پرستارش دعا کرد، اما 12 ساعت بعد صدای پدر را از گوشی تلفن شنید؛ وقتی شیفت کاری پدر تمام شده و توانسته بود آن لباس های ایزوله را از تن درآورد.

م. ح، از معدود پرستارانی بود که حاضر شد از عجیب ترین و تلخ ترین تجربه زندگی و سابقه حرفه ای اش؛ مشاهده مرگ بدون وقفه آدم ها ظرف 50 روز، تعریف کند. باقی پرستاران ترسیده بودند. ترسانده شده بودند.

م. ح. می گوید از آن 10 بیمار بیهوشی که سال نو را با نفس های مصنوعی آن ها تحویل کرد، فقط 3 نفر زنده ماندند.

از اواخر بهمن بیمارای مسن با علائم ظاهری عفونت ریه و به عنوان مریض آنفلوآنزا تو بخش مراقبت های ویژه بستری می شدن، ولی اسکن ریه شون، علائمی غیر از آنفلوآنزا داشت. آمار مرگ اینا بالا بود. همه شون با تنگی نفس و افت شدید سطح اکسیژن خون می مردن. همون زمان، مشکوک شدیم که اونا، مبتلای آنفلوآنزا نیستن. 28 بهمن دو مریض بستری تو بخش ما فوت کردن که جوون تر از بقیه بودن. چون کیت تشخیص کرونا نداشتیم، پزشکای بیمارستان و مدیریت دانشگاه علوم پزشکی قم، نتیجه معاینات اونا رو برای وزارت بهداشت فرستادن. بعد از ظهر 30 بهمن، وزارتخونه گفت که علت فوت، کرونا بوده.

وقتی با تب و تنگی نفس به بخش مراقبت های ویژه می رسیدن، یعنی 20 روز قبل از این علائم، ویروس وارد بدنشون شده بود. بیمار تب زده و دچار تنگی نفس که به اورژانس می رسید، یعنی دو هفته قبل آلوده شده بود. خیلی از مریضایی که بستری کردیم، انقدر دیر رسیده بودن که هیچ کاری براشون ممکن نبود. همه، با علائم تب و لرز به پزشک مراجعه نموده بودن و نسخه آنتی بیوتیک گرفته بودن. تا دو روز بعد از مصرف دارو هم بهبودی ظاهری داشتن، اما واقعیت، چیز دیگه ای بود. وقتی به بخش مراقبت های ویژه می رسیدن، انقدر تنگی نفس داشتن که دستگاه اکسیژن هم کاری از پیش نمی برد و باید به دستگاه ونتیلاتور (دستگاه تنفس مصنوعی) وصل می شدن.

هفته های اول، اغلب اونایی که عفونت تنفسی داشتن، مردن؛ پیرمردا و پیرزنای 70 ساله که اقوام شون اصرار داشتن اینا آلوده به کرونا نیستن. رییس دانشگاه - که خودشم مبتلا شد - درخواست داد که باید برای این مریضا تست کرونا انجام بشه. ولی از تست خبری نبود. تا 30 بهمن حتی لباس محافظم نداشتیم. البته پرستار بخش مراقبت های ویژه از گان و دستکش و عینک استفاده می کنه، ولی برای رگ گیری و تزریق دارو و سرم، یا حتی موقع تخلیه ترشحات ریه مریض، نه فقط رعایت فاصله یک متر و یک و نیم متر، ممکن نبود، حتی ممکن بود دستکشامون پاره بشه و ترشحات ریه مریض روی دستمون بریزه. 15 پرستار بخش مراقبت های ویژه، به همین سادگی آلوده شدن؛ بدون وسایل حفاظت فردی با مریض بستری آلوده به کرونا تماس داشتن و وقتی دچار تب و لرز و تنگی نفس شدن، بهشون گفتند نگران نباشین، شما مبتلا به آنفلوآنزا شدین. 30 بهمن که نتیجه تست کرونای اون دو تا مریض تو بیمارستان کامکار مثبت شد، همه ما ترسیدیم، چون بدون هیچ حفاظتی، از مریضای کرونا مراقبت نموده بودیم.

طبق قانون، هر پرستار بخش مراقبت های ویژه، باید در طول ماه، 25 شیفت 7 یا 12 ساعتی، معادل 150 ساعت کار کنه. وقتی بستریای کرونا زیاد شد، مدیریت دانشگاه علوم پزشکی گفت: هر پرستاری بخواد، می تونه به بخشای کم خطر منتقل بشه. از بیمارستان ما هم، همکارامون درخواست انتقال به بخشای کم خطر دادن و ما، داوطلب شدیم به جای اونا هم کار کنیم. هفته اول اسفند، اوج مراجعه مریضای تنفسی و بستریای بی دلیل بود. هر مریضی با تب یا سرفه به بیمارستان اومد، به عنوان بیمار کرونا بستریش کردن. وقتی همکارامون به بخش غیرتنفسی منتقل شدن، شیفتای بدون وقفه گرفتیم. شیفت صبح، 7 ساعته بود، شیفت شب، 12 ساعته. من از سوم اسفند تا 20 فروردین، هر روز، دو شیفت کار کردم؛ صبح و شب. برخی از همکارام، سه شیفت در روز کار کردن. کنار ساختمون بیمارستان، خانه معلم رو آماده کردن و گفتن اینجا، پاویون پرستاریه و اگه پرستار، بابت آلوده شدن خانواده اش نگرانه، می تونه تو پاویون بمونه. من از سوم اسفند تا 24 فروردین، خونه نرفتم و تو پاویون موندم.

خیلی از مریضا، در حدی دچار مرگ از ترس از مرگ شده بودن که اصلا به بیمارستان نیومدن. اقوام شون، اونا رو موقعی به اورژانس رسوندن که دیگه بی فایده بود. ساعتای آخر عمرشون به بیمارستان می رسیدن و دلیل بالا رفتن آمار مرگ هم، همین بود. ما فقط 10 تا تخت مراقبت ویژه تو بیمارستان داشتیم و حجم مراجعات، انقدر زیاد بود که تمام تختا پر شد و مجبور شدیم چند بخش عادی رو هم به بخش جنبی مراقبت ویژه تبدیل کنیم.

ویروس کرونا بعد از ورود به ریه، باعث التهاب ریه می شه. مریض کرونا هم با ریه های ملتهب به بخش مراقبت های ویژه می رسید؛ با علائم خفگی، با ناتوانی از تنفس، با سطح پایین اکسیژن خون. با ریه های پر از ترشح. باید کوشش می کردیم ترشحات ریه رو تخلیه کنیم تا التهاب ریه کم بشه. ولی تخلیه ترشحات هم باعث انتشار اونا تو فضای بخش می شد. مریض رو به ونتیلاتور وصل می کردیم و داروی بیهوشی و مخدر می دادیم که عضلات تنفسی فلج بشه و با تنفس مصنوعی، التهاب ریه اش کم بشه و درصد اکسیژن خونش بالا بره. البته یک عده شون خیلی به دارو مقاوم بودن. یک عده شون هم تا وقتی به دستگاه تنفس مصنوعی متصل بودن، سطح اکسیژن خونشون بالای 80 بود و به محض اینکه از دستگاه جدا می شدن و دارو می دادیم که به هوش بیان، درصد اکسیژن خون می رسید به زیر 80. دوباره باید داروی مخدر و بیهوشی می دادیم که با 72 ساعت تنفس مصنوعی، التهاب ریه رفع بشه و البته بدن خیلی هاشون هم تحمل این حجم دارو رو نداشت، ولی اگه این دارو ها رو نمی دریافت، خیلی زودتر از دست می رفتن، چون در هشیاری، درصد اکسیژن خونشون بالا نمی اومد و سطح اکسیژن خون به 30 و حتی 20 می رسید.

برخی مریضا هشیار بودند، ولی ناگهان، دچار افت اکسیژن خون می شدن. باید به سرعت به دستگاه وصل می شدن تا با تنفس مصنوعی زنده بمونن. و، چون هشیار بودن، دچار حالت خفگی می شدن و این حالت خفگی رو احساس می کردن. این وقتا ما می فهمیدیم که مریض، به فاز خیلی شدید التهاب ریه رسیده. ما از هشیار بودن مریضا می ترسیدیم. چون اگه این مریضا، بعد از تنفس مصنوعی و افزایش سطح اکسیژن خون، به آرامش می رسیدن، کافی بود مریض تخت کناری شون بد حال بشه و کد 99 بزنیم و تیم احیا بیاد و احیا بی فایده باشه و مریض بد حال، بمیره. این مریض هم از شدت نگرانی بد حال می شد و می گفت: نفر بعدی، حتما من هستم. اعلام کد احیا هم استرس مریضا رو چند برابر می کرد. یادمه تو یک شیفت شب، ظرف 3 ساعت، 20 بار کد احیا زدن. تو این مدت، مرگ از ترس از مرگ، بین این مریضا، زیاد رخ داد. اونا شاهد بودن که مریض تخت 2 مُرد و مریض تخت 3 هم مُرد و مریض تخت 5 هم کد احیا گرفته و دچار ترس می شدن که حالا هم نوبت اوناست و همین نگرانی و ترس شدید، سطح اکسیژن خونشون رو به 20 می رسوند.

بهبودی زیاد داشتیم؛ مریضایی که زودتر مراجعه کردن، اونایی که جوونتر بودند، بیماری زمینه ای نداشتن و حالشون خوب می شد و مرخص می شدن و این، بهترین خاطره من از همه اون 50 روز بود. اما اونایی که با مشکل قلبی یا با فاز خیلی حاد التهاب ریه به دستمون می رسیدن، زیر 24 ساعت تموم می کردن. وقتی بستری می شدن هم، می دونستیم که غیرقابل بازگشت هستن. مرگ جلوی چشم ما بود و کوشش می کردیم آدما رو زنده نگه داریم، ولی بی فایده بود. روزای اول، از دیدن اون همه مرگ خیلی اذیت شدیم. تصویر ذهنی همه ما این شده بود که تمام بستری ها تو این بخش، محکوم به مرگ هستن. مریضا از دیدن مرگ همدیگه می مردن. از دیدن اینکه مریض تخت کناری شون نمی تونه نفس بکشه دچار خفگی می شدن. مریضا می گفتن کرونا یعنی مرگ. هرچی تلقین می کردیم که واقعا این طور نیست و تحمل و بدن آدما باهم متفاوته، باور نمی کردن. این دلخوشیا حتی برای همکارای خودمونم بی فایده بود. سه تا دانشجوی پرستاری برای یاری به بخش داخلی بیمارستان آمده بودن، ولی انقدر از دیدن شرایط جسمی و روحی مریضا حالشون بد شد که نتونستن بمونن. فشار شدید کار، روحیه خراب ما رو بدتر می کرد. گاهی می شد که همزمان، 5 مریض، بدحال می شدن. چرا همه اینا می مردن؟ باورمون نمی شد. بیمار، هشیار می اومد و ظرف یک ساعت از دست می رفت.

مرد جوونی رو تو بخش داخلی بستری کردن؛ تو همون بخشی که به بخش جنبی مراقبت های ویژه تبدیل شد. 32 ساله بود و علائم حادی هم نداشت. مریض تخت کنارش بد حال میشه و کد احیا می خوره و کوشش تیم احیا نتیجه نمی ده و مریض، می میره. این جوون هم از شدت استرس و ترس از مرگ، بد حال شد و به بخش اصلی مراقبت های ویژه منتقل شد. سطح اکسیژن خونش 80 بود. سعی کردم با حرف، آرومش کنم. می گفتم نگران نباش، آروم نفس بکش، شما جوونی و بدنت مقاومت می کنه. می گفت: منم می میرم مثل همین تخت کنار دستم که اونم جوون بود. گفتم آقا این طور نیست، دارو می گیری و حالت خوب می شه. با دارو، آروم شد، ولی 4 ساعت بعد، اکسیژن خونش رسید به 30 و مجبور شدیم به دستگاه وصلش کنیم. دو روز بعد تموم کرد؛ از ترس...

برخی از مریضا که خیلی دیر به بیمارستان رسیده بودن، دچار خونریزی ریه می شدن، چون فشار راه هوایی در حدی زیاد بود که مریض، به زور نفس می کشید و این فشار، باعث پارگی کیسه های راه هوایی و خونریزی می شد. ریه این مریضا، پر از ترشحات خونی بود که تخلیه می کردیم. برخی مریضا هم به خاطر التهاب شدید ریه، دچار اِدِم ریه می شدن (تجمع آب در بافت ریه) و همه این مریضا، غیرقابل برگشت بودن. گاهی ویروس به کلیه هاشون می رسید، به قلبشون می رسید و این مریضا هم غیر قابل برگشت بودن. یک مریض سرطانی داشتیم که دو هفته هم با ویروس جنگید، ولی در نهایت، ویروس برنده شد. یکی از مریضا، یک آقای 60 ساله بود که انقدر حالش خوب شد که تنفس خودش برگشت و از دستگاه جداش کردیم. حتی 24 ساعت هم با تنفس خودش ادامه داد، ولی 4 صبح دوباره نفس کم آورد و مجبور شدیم دوباره به دستگاه وصلش کنیم. حس نموده بود که نمی مونه و میره. هرچقدر بهش امید دادیم که حالت خیلی خوبه و نگرانی بی خود داری، فایده ای نداشت و دایم تکرار می کرد می دونم که نمی مونم. ساعت 6 صبح، قلبش از کار ایستاد و حتی به احیا هم جواب نداد. یکی از مریضا، سه بار از دستگاه جدا شد. هر بار امیدوار می شدیم که دیگه همه چی خوبه. بار سوم، بدحال شد و دیگه رفت.

اگه مریض به دستگاه وصل می شد، تا زمان برقراری علائم حیاتیش نمی تونستیم اونو از دستگاه جدا کنیم، چون از نظر اخلاقی، قتل عمد محسوب می شد. دلیل اون همه مرگ توی هفته های اول هم همین بود که با نظر پزشک بیهوشی، مریضای سالمند تو بخش مراقبت های ویژه بستری شدن و همه شون هم به دستگاه وصل شدن و جدا کردن مریض از دستگاه هم ممنوع بود.

مریضایی که هشیار بودن، وقتی حس می کردن می میرن، قبل از مرگشون، قبل از اینکه بدحال بشن، از نگرانی هاشون به ما می گفتن، از خانواده شون. از اضطراب مرگ، گریه می کردن، با چهره هایی که پر از نگرانی بود، به حال خفگی می افتادن و حرفاشون ناتموم می موند. بی حال می شدن و با وجودی که به سرعت به دستگاه وصلشون می کردیم، دیگه فایده ای نداشت. رنگ صورتشون می پرید و تنفس، به طور کامل متوقف می شد. اون وقت، احیا هم جواب نمی داد، ضربان قلب برنمی گشت، صفحه مونیتور سیاه می شد و مردمک چشما ثابت می شد. یک مریض، دو هفته توی بخش می موند و بعد، تموم می شد. 4 روز می موند و بعد، تموم می شد. 30 نفر جلوی چشم ما مردن؛ و ما می ترسیدیم. از این همه مرگ. خودمون دچار افسردگی و پرخاشگری شده بودیم. گریه می کردیم، بی خواب شده بودیم و می ترسیدیم.

هر مریضی می مرد، ما به اقوامش تلفن می زدیم و خبر می دادیم. اوایل که پروتکل دفن نداشتیم، گفتن جسد باید 48 ساعت توی سردخونه بمونه تا نتیجه تست کرونا اعلام بشه. ولی چون تست کرونا خیلی کم بود، مجبور بودن علت مرگ خیلی از مریضارو کرونا اعلام کنن. اقوام مریضا هم با مدیریت بهشت معصومه درگیر شدن که پدر ما، مادر ما کرونا نداشته. حرفشون شاید درست بود، چون مثلا پیرمردی که با تنگی نفس به دلیل مشکل قلبی اومده بود هم به اسم مریض کرونا، تو بخش مراقبت های ویژه بستری شد و تستی هم وجود نداشت که نتیجه آلودگی رومشخص کنه.

اون همه مرگ ما رو خسته کرد. خسته شدیم از اینکه هر بار دستگاه رو از مریض جدا می کردیم و امیدوار می شدیم و کمتر از 12 ساعت، کمتر از 48 ساعت، مریض از دست می رفت. اونا برادرا و خواهرای ما بودن که کوشش می کردیم نجاتشون بدیم و بی فایده بود و اونا از دست می رفتن.

hodablog.ir: هدا بلاگ | انجمن گفتگوی سیستم مدیریت محتوای هدا بلاگ

منبع: فرارو
انتشار: 6 آبان 1400 بروزرسانی: 6 آبان 1400 گردآورنده: mahsanblog.ir شناسه مطلب: 44805

به "روایت تکان دهنده یک پرستار از مرگ بیماران مبتلا به کرونا در یکی از بیمارستان های قم" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "روایت تکان دهنده یک پرستار از مرگ بیماران مبتلا به کرونا در یکی از بیمارستان های قم"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید